Waarom dit project?

Het trauma van misbruik binnen de RKkerk is vaak een jarenlang meegetorst geheim geweest voordat mensen hiermee naar buiten durven of kunnen komen.
De behoefte aan erkenning is groot, maar hoe krijg je die wanneer je 20, 30, 40 jaar of langer gezwegen hebt?
De angst voor afwijzing en schaamte is vaak enorm.
De onaantastbaarheid van de kerk, de buiten iedere verdenking staande geestelijken, de kwetsbaarheid wegens de thuissituatie, de afhankelijkheid en het geen woorden hebben voor wat gebeurde hadden een enorm aandeel in het gevoel van schuld, naast de schaamte welke vaak groeide met de jaren.
Deze schaamte drukt vaak de behoefte te gaan spreken.
Ongeloof en het niet serieus nemen van de gebeurtenissen zijn andere factoren die het niet gemakkelijker maken om te gaan spreken.
Vaak weten voormalig slachtoffers wel dat ze zich niet hoeven te schamen, maar diep van binnen voelen ze de schaamte en de schuld in iedere vezel.
Op de foto gaan met een quote van wat de dader zei ten tijde van het misbruik of waarmee werd gedreigd, is een ongelooflijk moedige daad die diep raakt bij eenieder die deze foto’s ziet.
Het is een heel directe manier om omstanders te laten zien waarmee voormalig slachtoffers moesten leven en de gevolgen ervan zijn daardoor vaak beter invoelbaar.
Ik dank alle vrouwen en mannen die de stap voor de camera durfden te zetten, de coaches die hen tijdens de shoots begeleidde en, last but not least, de fotograaf die hen zo prachtig wist te fotograferen.
Ik spreek de wens uit dat dit project bij zal dragen aan de heling van alle slachtoffers van misbruik en geweld en dat het een steentje bijdraagt aan de bewustwording van de maatschappij waarin wij leven.